با افزایش زمان در دماهای بالا، تغییرات شیمیایی به آرامی رخ می دهد. اینها معمولاً باعث افزایش سختی، همراه با تغییرات حجم و حد فشردگی همانطور که در بالا ذکر شد، می شوند. تغییرات در استحکام کششی و افزایش طول نیز دخیل است. این تغییرات به دلیل ماهیت شیمیایی، برگشت پذیر نیستند.
پارکر در هنگام تنظیم محدوده دمای عملیاتی عمومی برای ترکیبات آب بند، محدوده دمایی واقعی را با ضریب ایمنی اعمال کرده است. حداکثر دمای توصیه شده برای یک ترکیب بر اساس خدمات عملکردی بلند مدت است. اگر به طور مداوم تحت این دما قرار گیرد، باید به مدت ۱۰۰۰ ساعت بدرستی عمل کند. زمان در دمای کمتر از حداکثر باعث افزایش طول عمر می شود. به طور مشابه، دمای بالاتر آن را کاهش می دهد.
محدودیت های دمای بالا که به ترکیبات در شکل زیر اختصاص داده شده است، تخمین های محافظه کارانه ای از حداکثر دما برای ۱۰۰۰ ساعت سرویس مداوم در محیطی است که ترکیبات اغلب برای آب بندی استفاده می شوند. از آنجایی که حد بالا برای هر ترکیب با محیط متفاوت است، حد دمای بالا برای بسیاری از ترکیبات بهجای یک رقم منفرد، بهعنوان یک محدوده نشان داده میشود. این محدوده ممکن است در مایعات غیر معمول کاهش یا افزایش یابد.
از آنجایی که برخی از سیالات در دمایی کمتر از حداکثر دمای الاستومر تجزیه میشوند، محدودیتهای دمایی سیال و آب بند باید در تعیین حدود یک سیستم در نظر گرفته شود.